عوامل کاهنده آب در بتن

عوامل کاهنده آب در بتن

افزودنی های کاهنده آب آن دسته از فرآورده ها هستند که این قابلیت را دارند که بتنی با یک کارایی مشخص را تولید کنند، آن هم با نسبت آب به سیمان کمتری از نسبت آب به سیمان بتن کنترلی که حاوی هیچگونه افزودنی نباشد.
در سال 1932 اولین مراجع منتشر شده معروف برای کاربرد مقادیر پایین مواد ارگانیک به منظور افزایش روانی ترکیبات حاوی سیمان منتشر شد، که در آن ادعا شد که نمک های سولفونات فرمالدهید نفتالین پلیمری شده، نقش سودمندی در کارایی بتن دارند. این امر طی اواسط دهه 1930 تا اوایل دهه 1940 توسط چندین منبع که نسبت به کاربرد لیگنوسولفونات ها توجه داشتند پیگیری شد و ترکیبات بهبود یافت.
لیگنوسولفونات ها تقریبا اساس تمامی افزودنی های کاهنده آب در دسترس را تا دهه 1950 تشکیل می دادند که نمک های اسید هیدروکسی کربوکسیلیک توسعه پیدا کرد و توانست جایگاهی مهم، اما حداقلی را در این دسته از محصولات به خود اختصاص دهد. موادی همچون گلوکز و پلیمرهای هیدروکسی که از هیدرولیز نسبی پلی ساکاریدها به دست می آید. تا حد زیادی در شمال آمریکا مورد استفاده واقع شده اند. پلیمرها معمولا وزن مولکولی پایینی دارند و حاوی واحدهای گلوکسید در محدوده 3 تا 25 هستند. به علاوه، دیگر مواد شیمیایی و انواع افزودنی ها در فرمولاسیون افزودنی های کاهنده آب لحاظ شدند، تا پنج نوع در این دسته تولید شود.